Вопрос:

(34б) Срочно надо немного сократить текст
Не убирать предложения, а немного их изменять


1)Яна прыходзіла да нас на другі дзень майго прыезду ў вёску. Садзілася на лаўку, цяжка ўздыхала и пазіраючы на мяне, пыталася, ці не пачуў я чаго пра яе сына. Каб вы толькі ведалі, як няёмка было мне перад гэтай старой! Я гатовы быў праваліцца скрозь зямлю, абы толькі не бачыць яе, абы не чуць кожны раз аднаго і таго ж пытання. Сына яе, пятнаццацігадовага хлапца, Міцю, у час вайны вывезлі ў Нямеччыну, і ён адтуль не вярнуўся. Старая аднекуль узяла сабе ў галаву, надумала, што я чалавек граматны і, калі паклапачуся як след, магу даведацца, дзе цяпер яе сын. Што ён жыве — яна ў гэтым аніколечкі не сумнявалася. І ніяк не магла зразумець, чаму ён маўчыць, не дае аб сабе нікому почуту.
2) — Нешта замінае яму, інакш ён адазваўся б, — звычайна казала яна.
3)Я, вядома, з дарагой душой быў бы рад памагчы, але, як назло, як толькі выязджаў з вёскі, у штодзённай мітусні і клопаце забываўся на просьбу старой.
4)Так было некалькі год.
5)І вось, прыехаўшы зноў дадому, я на другі ж дзень адчуў, што ад- пачынак мой ідзе не так, як усе ранейшыя леты, што мне нешта рупіць, нечага не хапае. Я блукаў па знаёмых з маленства мясцінах, гутарыў з бацькамі, знаёмымі, сябрамі і ўсё роўна адчуваў на душы нейкі неспакой. «Не тое, нешта ўсё не тое», — увесь час здавалася мне. І аднойчы я здагадаўся, у чым прычына такога майго настрою: ды гэта ж да мяне не прыйшла тая бабулька, што прыходзіла заўсёды.
6) Я спытаўся ў маці, што са старою, чаму яна, як бывала, не наведалася да нас. І пачуў: яе няма ўжо на белым свеце.
7)І амаль у тую ж хвіліну я падумаў, што ў нечым вельмі вінаваты перад гэтай бабулькай. І гэтага ўжо нельга нічым паправіць.
8) У горад я паехаў з прыкрасцю на душы. І яна, гэтая прыкрасць, не пакінула мяне ні праз дзень, ні праз два. Не пакідае і сёння.